ولی این پشیمانی چندین ساله هنوز هم به قوت خود باقی است و زمانی که امسال برای احوالپرسی با او تماس می‌گیریم وقتی در این زمینه از او می پرسیم، می‌گوید که هنوز هم پشیمان است.
حمیدی ادامه می‌دهد: آن وقتی که جوان بودم با اساتید بزرگی چون موسی معروفی، استاد حسن کسایی، استاد جلیل شهناز و علی خان تجویدی ارتباط داشتم ولی صدای خودم را با ساز ارائه نمی‌دادم. بعدتر اثری را برای امام زمان(عج) به همراه ساز ضبط کردم و دیدم مگر کاری که برای امام زمان ضبط می‌شود استغفرالله می‌تواند حرام باشد و اصلا سازی که صدای مرا همراهی می کند و باعث خوشایند مخاطب می‌شود، چه عیبی دارد؟
این هنرمند عرصه صدا که اکنون ۸۱ ساله است، سابقه همکاری با برنامه‌های متعدد رادیویی و تلویزیونی را در کارنامه خود دارد؛ به گونه‌ای که در برنامه بامدادی رادیو با ضبط اشعار عرفانی و قرائت قرآن مشغول به کار شده است و از سال ۱۳۵۰ همکاری خود را با تلویزیون ایران در محفل های مذهبی آغاز کرده و از سال ۱۳۴۵ تا ۱۳۵۷، ۲۷ برنامه را ثبت و ضبط کرده است.
حمیدی سپس برای تکمیل ردیف‌های آوازی از محضر حسن کسایی بهره برده که با مراودات هنری که با جلال‌الدین تاج‌اصفهانی داشت، از حضور او نیز بهره‌مند شده است.
همچنین می‌توان از جلیل شهناز و علی تجویدی به عنوان دیگر استادان او نام برد.
اکنون که در ایام ماه مبارک رمضان به سر می‌بریم تصمیم گرفتیم با این مناجات‌خوان قدیمی صحبتی داشته باشیم.
او به ایسنا می‌گوید: پیش از آغاز ماه رمضان سال ۱۴۰۰، آستان قدس رضوی از من برای ضبط در برنامه‌ای به نام «تشرف» دعوت کردند که بعدا هم در کانال یک به مدت یک ساعت و ربع اجرا و پخش زنده داشتم. پس از آن با من برای اجرا در یک برنامه زنده در اصفهان تماس گرفتند که موافقت نکردم ولی به علت اصراری که کردند، یک قسمت برای نیمه شعبان در برنامه «زنده رود» اجرا کردم. ولی بعد از آن موارد، دیگر کاری نداشته‌ام.
حمیدی ادامه می‌دهد: در گذشته در شب‌های ماه رمضان اکثرا برای ضبط برنامه در استودیو بودیم ولی اکنون دیگر برایشان چندان مهم نیست که چه کسی در برنامه‌های مذهبی و با چه صدایی بخواند.
از او سوال می‌کنیم که آیا آثار قبلی‌اش را در تلویزیون یا شبکه استانی اصفهان پخش می‌کنند؟ پاسخ می‌دهد: در طول تاریخِ برنامه‌های مذهبی دیگر مشابه برنامه‌های دوصدایی ما اجرا نشد. این شرایط به وجود آمده هم دیگر درست نمی‌شود و دیگر نخواهیم دید که دو نفر با صدای خوش که ردیف می‌دانند و موسیقی آموزش دیده‌اند، بیایند و بخوانند.
«علت اینکه از مناجات خوانی‌های شما و هم دوره‌ای‌هایتان در رسانه‌ها استفاده نمی‌شود چیست؟»
بیان می‌کند: اینها چیزی نمی‌دانند. آواز خواندن و قرآن خواندن، بلد بودن می‌خواهد. فرض کنید کسی بخواهد دعای سحر بخواند، معلوم است که باید چم و خم کار را بلد باشد. من خودم استاد قرآن بودم و علاوه بر آن ردیف‌های آوازی ایرانی را هم بلد بودم.
او ادامه می‌دهد: امروزه خیلی کم می‌بینیم که کسی بخواهد برای خدا و بدون دستمزد بخواند. کسانی که می‌خواهند بخوانند یا دنبال کسب درآمد از صدایشان هستند و یا اینکه اصلا به دنبال خواندن در این زمینه نیستند. از طرفی اغلب افرادی هم که برنامه‌های مذهبی می‌سازند تکنیک فرد و صدای او برایشان مهم نیست.
حمیدی اضافه می‌کند: یکی از هدیه‌های خدا به حضرت داوود، صوت او بود. صدای خوب یک هدیه الهی است و اینگونه نیست که هر کسی بتواند بخواند. البته ممکن است تلاش کنند و بخوانند ولی آنگونه که باید دلنشین نیست. خواندن آثار مذهبی باید روی شنونده اثر داشته باشد، او را زیر و رو کند و صدای فرد باید «آن» داشته باشد ولی اغلب این افرادی که الان مشغول به کار هستند، این ویژگی‌ها را ندارند.
0 دیدگاه