تحلیلی حریم نیوز:
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی حریم نیوز:
هنر و در بطن ان سینما نبض فرهنگ هر جامعه مدرن و پیشرفته است.تعطیلی سینما ها به هر بهانه ای دلیلی برای عقب نشینی زبان ادبیات تصویری است.ایران کشوری است که مردم آن با سینما و انتقادهایی که با سینما حرف هایشان را می زنند زمانی صنعتی پر سود برای تهیه کنندگان محسوب می شد این تیغ دو لبه داشت لذت مخاطب و لذت سازندگان فیلم ها. با شیوع پاندمیک کرونا در جهان و تعطیلی صنوف مختلف سینما و صنعت فیلم سازی نیز از این بیماری قرن مصون نماند. بحرانی که سرتاپای فرهنگ و بدنه سینمای ایران را به اختلال انداخته است.
باید توجه داشت که بحران سینما خود ناشی از بحران بزرگتری است که بر کل اقتصاد جامعه حاکم است. تنگ شدن عرصه بر مردم و سخت شدن زندگی اجتماعی و معیشتی خود تشدید کننده بحران حاکم بر سینما و نیامدن تماشاگران به سینما است. مطابق قواعد وضع شده در سینمای ایران میزان هزینه رابطه مستقیم با درآمد فیلم ندارد. یا به عبارت دیگر قیمت تمام شده فیلم رابطه مستقیم با قیمت بلیت ندارد، چرا که قیمت بلیط تقریبا ثابت است.
در طول بحران اقتصادی جهانی، به دلیل اینکه مردم به دنبال تفریحات ارزان، ساعاتی خوش، و فرار از واقعیت بودند، آمار فروش بلیط های سینمایی رشد چشمگیری داشت. رشدی که با توجه تداوم بحران اقتصادی هنوز هم ادامه دارد و حتی شتاب رو به افزایشی داشته است.
علیرغم قواعد وضع شده، مکانیزم بازار کار خود را می کند و قیمت بلیط نیز تا آنجا که نقطه سر به سر ان به دست آید افزایش می یابد. در موقعیت فعلی تماشاگر حاضر نیست قیمتی بیش از این برای سینما بپردازد.
سینما رسانه گرانی ست که سرمایه گذاری در آن با سرمایه گذاری در پیچیده ترین و حساس ترین صنایع برابری می کند. ساخت فیلم، تولید بسیار پیچیده و فنی است. سینما در طول عمر خود رقبای زیادی را به خود دیده است: تلویزیون، ویدئو، کامیپوتر، ماهواره و ... ولی هنوز پابرجا و پرقدرت می نماید. ولی آیا در ایران ما نیز سینما به ان حد از تخصص لازم رسیده؟
اگر سال 72 آغاز بحران اقتصادی در سینمای ایران در نظر بگیریم. بحرانی که شروع شده است و معلوم نیست تا چه زمانی ادامه خواهد یافت. بدون شک اگر اقدامات حساب شده و تخصصی، چه در دستگاههای دولتی و چه در نهادهای خصوصی، صورت نگیرد این بحران طی سالهای آتی لطمات جدی به سینمای ایران وارد خواهد کرد.
همانگونه که می دانیم صنعت سینما دو جنبه دارد: تجاری و فرهنگی
در این بحث ما با تجربه های مشخص و خاص سینماگران که ناگزیر مخاطب خاص و محدودی می طلبد که ناشی از فرهنگ است نداریم. سینما اصولا یک صنعت سودآور قلمداد شده و درآن سرمایه گذاری های عظیم صورت می گیرد.
اصولا بحران سینما یک مساله ذاتی است. نگاه به سینما از منظر صنعت ویژگی های بسیار متفاوت از سایر صنایع پایدار میکند خط تولید در این صنعت عمر کوتاهتری نسبت به محصول تولید شده دارد.
ریشه های بحران در سینما
بالا رفتن هزینه ها و قطع سوبسید.
حضور غیرمتخصصین در عرصه تولید و فیلمسازی
جنبه های مزاحم نظارت و محدودیت های تحمیل شده بر فیلمسازی
مشکلات فنی و تلکنولوژیک
عدم شناخت مخاطبان و نیاز جامعه
هزینه های غیرتولیدی که خرج نظام دلالی می شود
ضعفهای ناشی از روشهای غلط تولید
ضعف و نارسایی تبلیغات
ضعف در صادرات فیلم و استفاده از بازارهای خارجی
رقبای سینما: تلویزیون، ماهواره، ویدئو و کامپیوتر ...
سینمای ایران در حال حاضر نزدیک به 200 سالن از نظر جغرافیایی داد که ارزش آنها بالای 50 تا 60 هزار میلیارد تومان است که در حال حاضر بلااستفاده مانده که ضرر اقتصادی بزرگی است. خیلی از سینماها در دنیا تغییر کاربری داده‌اند و شامل ایران هم شده است. چراکه اموال غیرمنقول سینمایی ما در حال حاضر بدون استفاده مانده است و در حال ضرر زدن به صاحب سرمایه است. دولت هم به خاطر تنگناهای مالی نتوانست آن طور که شایسته فرهنگ و هنر است به آن کمک کند. این دو سال اهالی فرهنگ و هنر آسیب جدی دیدند و بیش از 80 درصد بچه‌های سینما در فشار جدی قرار گرفتند. واقعیت این است که تجربه ثابت کرده است تزریق مستقیم «پول» هیچ‌گاه نمی‌تواند تضمینی مطمئن، بی‌حاشیه و بی‌دردسر برای «معیشت» هیچ صنفی باشد. از این منظر، احیای «اکوسیستم سینما» که برگزاری و زنده نگه داشتن جشنواره‌ها بی‌تردید نقشی اساسی در آن دارند، تضمینی به‌مراتب مطمئن‌تر و موثرتر برای به گردش درآمدن چرخ اقتصاد سینما و به تبع، رفع بحران معیشتی اهالی این صنف محسوب می‌شود.
خساراتی که کرونا به سینما وارد کرد.
سینماها چندین ماه تعطیل بودند. حتی پروژه‌های تولید فیلم هم در این مدت متوقف شد تا روند شیوع بیماری کنترل شود. سرانجام با تلاش بسیاری از فعالان بازار سینما که کسب و کارشان را در آستانه تعطیلی می‌دیدند، سینماها از اول تیرماه این ماه باز شدند. اما استقبال عمومی از اکران فیلم‌ها در سینماها آنقدری نبود که انتظار می‌رفت. گزارش فروش فیلم ها مصداق عینی این نکته است. از زمان یاد شده، حدود ۵۰ مجتمع سینمایی فعال بوده‌اند که این تعداد مجموعا نزدیک به ۸۰ سالن را در اختیار تماشاگران فیلم ها قرار داده اند. این سالن‌ها در طول نزدیک به یک ماه از بازگشایی نزدیک به ۴,۸ میلیارد تومان درآمد داشته‌اند. در واقع سینماها در طول این یک ماه به طور میانگین در هر روز تنها کمی بیشتر از صد میلیون تومان فروش داشته‌اند. به تعبیر دیگر، هر روز حدود دو میلیون تومان و هر ماه ۶۰ میلیون تومان به ازای هر سینما! رقمی که کفاف هزینه‌های سنیماها را هم چندان نمی‌دهد اما دست‌کم می‌تواند بخشی از حقوق پرسنل را پوشش دهد. بسیاری از سالن‌داران معتقدند که همین درآمد پایین نیز می‌تواند به ادامه حیات سینماها کمک کند. سال ۹۷ سینمای ایران در ابتدای مرداد ماه بیش از ۱۰۰ میلیارد تومان فروش داشت و در سال گذشته این رقم به ۱۲۶ میلیارد تومان رسیده بود که نشان‌دهنده رشد ۲۶ درصدی است. به بیان دیگر در صورت عدم افزایش فروش سنیماها در مقایسه با سال گذشته، کرونا باعث شده تا سینماها ۱۲۲.۵ میلیارد تومان متضرر شود.
هنر و در بطن ان سینما نبض فرهنگ هر جامعه مدرن و پیشرفته است.تعطیلی سینما ها به هر بهانه ای دلیلی برای عقب نشینی زبان ادبیات تصویری است.ایران کشوری است که مردم آن با سینما و انتقادهایی که با سینما حرف هایشان را می زنند زمانی صنعتی پر سود برای تهیه کنندگان محسوب می شد این تیغ دو لبه داشت لذت مخاطب و لذت سازندگان فیلم ها. با شیوع پاندمیک کرونا در جهان و تعطیلی صنوف مختلف سینما و صنعت فیلم سازی نیز از این بیماری قرن مصون نماند. بحرانی که سرتاپای فرهنگ و بدنه سینمای ایران را به اختلال انداخته است.
باید توجه داشت که بحران سینما خود ناشی از بحران بزرگتری است که بر کل اقتصاد جامعه حاکم است. تنگ شدن عرصه بر مردم و سخت شدن زندگی اجتماعی و معیشتی خود تشدید کننده بحران حاکم بر سینما و نیامدن تماشاگران به سینما است. مطابق قواعد وضع شده در سینمای ایران میزان هزینه رابطه مستقیم با درآمد فیلم ندارد. یا به عبارت دیگر قیمت تمام شده فیلم رابطه مستقیم با قیمت بلیت ندارد، چرا که قیمت بلیط تقریبا ثابت است.
در طول بحران اقتصادی جهانی، به دلیل اینکه مردم به دنبال تفریحات ارزان، ساعاتی خوش، و فرار از واقعیت بودند، آمار فروش بلیط های سینمایی رشد چشمگیری داشت. رشدی که با توجه تداوم بحران اقتصادی هنوز هم ادامه دارد و حتی شتاب رو به افزایشی داشته است.
علیرغم قواعد وضع شده، مکانیزم بازار کار خود را می کند و قیمت بلیط نیز تا آنجا که نقطه سر به سر ان به دست آید افزایش می یابد. در موقعیت فعلی تماشاگر حاضر نیست قیمتی بیش از این برای سینما بپردازد.
سینما رسانه گرانی ست که سرمایه گذاری در آن با سرمایه گذاری در پیچیده ترین و حساس ترین صنایع برابری می کند. ساخت فیلم، تولید بسیار پیچیده و فنی است. سینما در طول عمر خود رقبای زیادی را به خود دیده است: تلویزیون، ویدئو، کامیپوتر، ماهواره و ... ولی هنوز پابرجا و پرقدرت می نماید. ولی آیا در ایران ما نیز سینما به ان حد از تخصص لازم رسیده؟
اگر سال 72 آغاز بحران اقتصادی در سینمای ایران در نظر بگیریم. بحرانی که شروع شده است و معلوم نیست تا چه زمانی ادامه خواهد یافت. بدون شک اگر اقدامات حساب شده و تخصصی، چه در دستگاههای دولتی و چه در نهادهای خصوصی، صورت نگیرد این بحران طی سالهای آتی لطمات جدی به سینمای ایران وارد خواهد کرد.
همانگونه که می دانیم صنعت سینما دو جنبه دارد: تجاری و فرهنگی
در این بحث ما با تجربه های مشخص و خاص سینماگران که ناگزیر مخاطب خاص و محدودی می طلبد که ناشی از فرهنگ است نداریم. سینما اصولا یک صنعت سودآور قلمداد شده و درآن سرمایه گذاری های عظیم صورت می گیرد.
اصولا بحران سینما یک مساله ذاتی است. نگاه به سینما از منظر صنعت ویژگی های بسیار متفاوت از سایر صنایع پایدار میکند خط تولید در این صنعت عمر کوتاهتری نسبت به محصول تولید شده دارد.
ریشه های بحران در سینما
بالا رفتن هزینه ها و قطع سوبسید.
حضور غیرمتخصصین در عرصه تولید و فیلمسازی
جنبه های مزاحم نظارت و محدودیت های تحمیل شده بر فیلمسازی
مشکلات فنی و تلکنولوژیک
عدم شناخت مخاطبان و نیاز جامعه
هزینه های غیرتولیدی که خرج نظام دلالی می شود
ضعفهای ناشی از روشهای غلط تولید
ضعف و نارسایی تبلیغات
ضعف در صادرات فیلم و استفاده از بازارهای خارجی
رقبای سینما: تلویزیون، ماهواره، ویدئو و کامپیوتر ...
سینمای ایران در حال حاضر نزدیک به 200 سالن از نظر جغرافیایی داد که ارزش آنها بالای 50 تا 60 هزار میلیارد تومان است که در حال حاضر بلااستفاده مانده که ضرر اقتصادی بزرگی است. خیلی از سینماها در دنیا تغییر کاربری داده‌اند و شامل ایران هم شده است. چراکه اموال غیرمنقول سینمایی ما در حال حاضر بدون استفاده مانده است و در حال ضرر زدن به صاحب سرمایه است. دولت هم به خاطر تنگناهای مالی نتوانست آن طور که شایسته فرهنگ و هنر است به آن کمک کند. این دو سال اهالی فرهنگ و هنر آسیب جدی دیدند و بیش از 80 درصد بچه‌های سینما در فشار جدی قرار گرفتند. واقعیت این است که تجربه ثابت کرده است تزریق مستقیم «پول» هیچ‌گاه نمی‌تواند تضمینی مطمئن، بی‌حاشیه و بی‌دردسر برای «معیشت» هیچ صنفی باشد. از این منظر، احیای «اکوسیستم سینما» که برگزاری و زنده نگه داشتن جشنواره‌ها بی‌تردید نقشی اساسی در آن دارند، تضمینی به‌مراتب مطمئن‌تر و موثرتر برای به گردش درآمدن چرخ اقتصاد سینما و به تبع، رفع بحران معیشتی اهالی این صنف محسوب می‌شود.
خساراتی که کرونا به سینما وارد کرد.
سینماها چندین ماه تعطیل بودند. حتی پروژه‌های تولید فیلم هم در این مدت متوقف شد تا روند شیوع بیماری کنترل شود. سرانجام با تلاش بسیاری از فعالان بازار سینما که کسب و کارشان را در آستانه تعطیلی می‌دیدند، سینماها از اول تیرماه این ماه باز شدند. اما استقبال عمومی از اکران فیلم‌ها در سینماها آنقدری نبود که انتظار می‌رفت. گزارش فروش فیلم ها مصداق عینی این نکته است. از زمان یاد شده، حدود ۵۰ مجتمع سینمایی فعال بوده‌اند که این تعداد مجموعا نزدیک به ۸۰ سالن را در اختیار تماشاگران فیلم ها قرار داده اند. این سالن‌ها در طول نزدیک به یک ماه از بازگشایی نزدیک به ۴,۸ میلیارد تومان درآمد داشته‌اند. در واقع سینماها در طول این یک ماه به طور میانگین در هر روز تنها کمی بیشتر از صد میلیون تومان فروش داشته‌اند. به تعبیر دیگر، هر روز حدود دو میلیون تومان و هر ماه ۶۰ میلیون تومان به ازای هر سینما! رقمی که کفاف هزینه‌های سنیماها را هم چندان نمی‌دهد اما دست‌کم می‌تواند بخشی از حقوق پرسنل را پوشش دهد. بسیاری از سالن‌داران معتقدند که همین درآمد پایین نیز می‌تواند به ادامه حیات سینماها کمک کند. سال ۹۷ سینمای ایران در ابتدای مرداد ماه بیش از ۱۰۰ میلیارد تومان فروش داشت و در سال گذشته این رقم به ۱۲۶ میلیارد تومان رسیده بود که نشان‌دهنده رشد ۲۶ درصدی است. به بیان دیگر در صورت عدم افزایش فروش سنیماها در مقایسه با سال گذشته، کرونا باعث شده تا سینماها ۱۲۲.۵ میلیارد تومان متضرر شود.
0 دیدگاه